Evrim Deniz
ADIYAMAN – 6 Şubat’ta meydana gelen Maraş merkezli iki zelzele, 11 ili etkiledi. Resmi sayılara nazaran sarsıntılarda hayatını kaybeden insan sayısı 50 bin 783 kişi. Zelzeleden sonra 11 vilayette hayatta kalan insanların kimileri öbür kentlere, köylere, ilçelere taşınmak zorunda kaldı. Lakin kentlerini terk etmek istemeyenler çadır kentlerde yaşamaya devam ediyor.
Çadır kentlerde tekrar yaşama tutunan depremzedeler, bir yandan gelecek tasası taşıyorlar, bir yandan da birbirleriyle dayanışma içinde olmaya çalışıyorlar.
Adıyaman’da gönüllülerin kurduğu çadır kentte yaşayan 32 yaşındaki Sakine Dinç, 4 çocuk annesi. Zelzele gecesinin bir sinema üzere olduğunu söyleyen Dinç, “Temennim o ki buradaki dayanışma hiç bitmez” dedi.
‘ÖLECEKSEK BİRLİKTE ÖLELİM’
Deprem gününü anlatırken sık sık gözleri doluyor Sakine Dinç’in. Sarsıntı gecesi uzun bir ortadan sonra eşiyle memnun bir gün geçirdiklerini söyleyen Dinç, başını yastığa “Umarım memnunluk bu meskenden hiç eksik olmaz’ diyerek koymuş.
Deprem gecesinin memnun başladığına dikkat çeken Dinç, bu keyifli anların nasıl dehşete dönüştüğünü şöyle anlattı: “Depremden saatler evvel eşim konuta geldi, çay ve kurabiye yapmıştım. Uzun vakit sonra birinci kez o kadar keyifli bir gece geçirmiştik. Yatağa zati geç saatlerde girdik. O gece çok memnunduk. Zelzele olduğu anda eşimi uyandırdım. Birinci başta ne olduğunu hakikaten anlamlandıramadık. Eşim fırladı, çocukların yanına gitti. Mutfaktaki eşyaların sesi, dolap kapakları, duvarda oluşan çatlaklar, her şey sinema üzereydi. Çocukları bizim odaya taşıdık ve birbirimize sarıldık, öleceksek birlikte ölelim, dedik.”
‘ANNE, KIYAMET Mİ KOPTU?’
Depremde yarısı yıkılan meskenden can havliyle dışarı atmışlar kendilerini. Elektrikler kesiktir ve şiddetli bir yağmur vardır dışarıda. Dinç, “Yaşadığımız mahallenin yarısı yıkılmıştı” diyor.
Arabaları olmadığı için uzun bir müddet yağmurun altında beklediklerini belirten Dinç, ’’Etraftan insanların çığlıkları geliyordu. Her şey bir sinema üzereydi ve gerçeklik algımız kaybolmuştu. Komşularımızdan biri geldi, aracında yer vardı, bizi de aldı. Yola koyulduk lakin nereye gideceğiz, ne oluyor bilmiyorduk” diye devam etti.
Komşularının aracında yaptıkları seyahatin hayatlarındaki en sıkıntı anlar olduğunu lisana getiren Dinç, gördüklerini şöyle aktardı: “Yol uzunluğu konutlar yıkılmıştı. Kanlar içinde koşanlar, ağlayan çocuklar, şiddetli bir fırtına. Çocuklarımdan en büyüğü de benimle birlikte izliyordu sokakları, bana dönüp ‘Anne, kıyamet mi koptu?’ diye sordu. Çabucak gözlerini kapadım onun, daha fazla etkilenmesin diye. Birinci gün hiç uyumadık, yüzlerce sefer sallandık.”
2-3 gün hiçbir yerden bağlantı alamadıklarını söyleyen Dinç, “Oğlumun dediği üzere kıyamet kopmuş gibiydi” diye konuştu.
“Ne devletin tarafını tutuyorum ne de bütün cürmü ona yüklüyorum” diyen Dinç, şöyle devam etti: “Ama başımda hâlâ yankılanan tek bir soru var, ‘Devlet nerede?’ Yediden yetmişe herkesin sorduğu bir soruydu bu, zelzelenin birinci 2-3 günü. Sabah saat 10’a kadar güneş de yoktu, kapkara bulutlar vardı. Güya yer yerinden oynamış da bir biz kalmışız üzere işte. O gün her şeyin için ‘Devlet nerede?’ diyorsun. Biz bunları yaşadık günlerce.”
‘YALNIZ KALMA KORKUSU VAR HEPİMİZDE’
Günler sonra Adıyaman’a yetişen birinci grubun Urfalılardan oluşan gönüllüler olduğunu belirten Dinç, ekmek, su ve battaniye üzere temel gereksinimlere bu gönüllüler sayesinde erişebildiklerini aktardı. Günler sonra gönüllülerin oluşturduğu çadır kente yerleştiklerini söyleyen Dinç, şöyle konuştu: “Çadır hayatı çok sıkıntı, biliyorum ancak en azından inançtayız diye düşünüyorum. O endişeyi atlatamıyorum, o birkaç dakika hepimizin hayatını etkileyecek travmalar yarattı. Yalnızca ben değil, çocuklarım da buradan ayrılmak istemiyor. Aylar oldu bu acıyı yaşayalı. Azalan bir şey var mı derseniz, yok. Acılarınız hafifledi mi derseniz o da yok. Ayın, tarihin, yılın değeri yok burada. Lakin bunlardan daha öte yalnız kalma korkusu var hepimizde. Daha doğrusu tekrar yalnız kalma korkusu.”
Sakine Dinç, zelzelede hasar gören meskenlerinin durumunu da anlattı: “Evimizin duvarları tam yıkıldı. Kolonlarda sorun yok diyerek, birinci başta orta hasarlı sonra da az hasarlı olarak gösterdiler konutumuzu. Konutta kapatacak kapı, pencere kalmadı lakin az hasarlı diyorlar. Eşim artık borç içinde meskeni yapmaya çalışıyor lakin o meskene ayak atmak içimden gelmiyor.”
‘TEMENNİM O Kİ BURADAKİ DAYANIŞMA HİÇ BİTMEZ’
Çadır hayatının çok güç olduğunu lisana getiren Dinç, “Çadırlar meskenden daha fazla paklık isteyen bir alan. Çocukların güvenliğini sağlamak daha güç. Havalar ısınıyor ve çadır içinde yaşamak da zorlaşıyor” dedi.
Çadırda yaşamanın zorluklarını vurgulayan Dinç, “Ama her şeye karşın şunu söylemeyi çok isterim, ben burada birçok bayan tanıdım” diye konuştu. Dinç, “Bu çadır kentte bizim en büyük talihimiz bayanların birbiriyle dayanışması. Birbirimizle dost olduk. Bir çardağımız var, çocukları uyuttuktan sonra orada buluşuyoruz. Sohbet ediyoruz, anılarımızı birbirimize tekrar tekrar anlatıyoruz. Şu unutulmasın, hepimizin konuşmaya, baş dağıtmaya gereksinimi var. Biz sarsıntıdan öncesinde de yoksul bir aileydik, et yemek ya da kahvaltıda düzgün bir peynir tüketmek mümkün değildi. Onun için giden mala üzülmüyoruz. Giden canlara ve insanların umutlarına, geleceğine üzülüyoruz. Temennim o ki buradaki dayanışma hiç bitmez. Yeni beşerler gelmeye devam eder. Zira yeni kıssalar dinlemeye ve kendi öykülerimizi anlatabileceğimiz insanlara muhtaçlığımız var.’’